What is to be done, O Muslims? for I do not know myself.
I am neither Christian, nor Jew, nor Magian, nor Muslim.
I am not of the East, nor of the West, nor of the land, nor of the sea;
I am not of Nature’s quarry, nor of the heaven circling above.
I am not made of earth, nor of water, nor of wind, nor fire;
nor of the Divine Throne, nor the carpet, nor the cosmos, nor mineral.
I am not from India, nor China, nor Bulgaria, nor Turkestan;
I am not from the kingdom of the two Iraqs, nor from the earth of Khurasan.
Neither of this world, nor the next, I am, nor of Heaven, nor of Hell;
Nor from Adam, nor from Eve, nor from Eden nor Rizwan.
My place is the Placeless, my trace is the Traceless;
‘Tis neither body nor soul, for I myself am the Beloved.
I have cast aside duality, I have seen the two worlds as one;
One I seek, One I know, One I see, One I say.
He is the First, He is the Last, He is the Outward, He is the Inward;
I know no one other than He, none but he who is He
Drunk with Love’s cup, the two worlds have been lost to me;
I have no business save carouse and revelry.
If once in my life I spent a moment without you,
From that time and from that hour I repent of my life.
If once in this retreat I win a moment with you,
I will trample on both worlds, and dance in ecstasy
O Shams of Tabriz, I am so drunk in this world,
That except for drunkenness and revelry, I have no tale to tell.
Original:
چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمیدانم
نه ترسا و یهودیم نه گبرم نه مسلمانم
نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم
نه ارکان طبیعیم نه از افلاک گردانم
نه از خاکم نه از بادم نه از ابم نه از اتش
نه از عرشم نه از فرشم نه از کونم نه از کانم
نه ازهندم نه از چینم نه از بلغار و سقسینم
” نه از مـلک عراقـینم نه از خـاک خراسانم
نه از دنیا نه از عقبی نه از جنت نه از دوزخ
نه از ادم نه از حوا نه از فردوس رضوانم
مکانم لا مکان باشد نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد نه جان باشد که من از جان جانانم
دویی از خود بیرون کردم یکی دیدم دو عالم را
یکی جویم یکی گویم یکی دانم یکی خوانم
هو الاول هوالاخر هو الظاهر هو الباطن
بغیر از هو و یا من هو دیگر چیزی نمی دانم
ز جام عشق سرمستم دو عالم رفت از دستم
بجز رندی و قلاشی نباشد هیچ سامانم
اگر در عمر خود روزی دمی بی او بر اوردم
از ان وقت و از ان ساعت ز عمر خود پشیمانم
الا ای شمس تبریزی چنان مستم در ین عالم
که جز مستی و قلاشی نباشد هیچ درمانم